Burnum düşse eğilip almam !

  Şimdilerde yeni kararlar aldım, şöyle bi silkelenip kendime geldim vallahi de billahi.. Burnum düşse eğilim almam, kediler yesin bana ne ! "Sen bilirsin." , " Fark etmez" lügattan çıktı. "Ben bilirim." demeye karar verdim. Karar verdim lakin karar aşamasında kalacak diye de çok büyük konuşmayayım diyorum ama yazmış oldum bir kere. Olmadı "Ben öyle demek istememiştim esasında." diye felsefik havaya bürünmüş, saçma bi açıklama yapabilirim. Neden olmasın? Siz de öyle yapmıyor musunuz? Hah demem o ki : Burnum düşse eğilim almam!  Hem ne yoracakmışım kendimi, düşen o, yem olan da o olsun kedilere  hiiç uğraşamam ! Böyle  bi yürek burkuntusu, kalp çarpıntısı kadar olamaz ya acısı..  Neyse, kendime hadi diyorum kalabalığa karışayım, dudaklarıma parlak, yapışkan kiraz renginde ruju sürüp, çekiyorum topukluları ayağa. Öyle tıngır mıngır yürüyeyim derken, yer yer dengem bozuluyor, dudaktaki yapışkanı da yiyorum durmandan. Fönlediğim saçlarımı sağa sola atıyorum, pek havalı duruyor diğer hatunlarda ama bende muhtemelen sinek kovalıyormuşum görüntüsü yaratıyordur.Bakıyorum olmayacak böyle, gidip kendime bol sütlü, şekerli bi kahve söylüyorum, bi yandan uzun uzun izliyorum gelen geçen insanları, sıkılıyorum. Sonra kalkıp otobüsün arka koltuğunda uyuyakalıyorum eve gelene kadar.  Uykumu yer yer bölen "gangnam style" telefon melodili insanlara sevgilerimi yollayıp, tekrar dalıyorum.. Şimdilerde  böyle televizyonu açtığımda elim gidiyo pop kanallarına, küvetlerde pür makyaj acı çekerken kadınlar, kaslı kollarıyla "gitmeseydin keşke"diyor er kişiler. Biraz sesini açıyorum hep aynı " yok ben seni sevdim, sen gittin, giderken de fena gittin hani, gitmeyeydin iyiydi, aman iyi de oldu, aslında özlüyorum öyle dediğime bakma." temalı yüzlerce aptal şarkı akıp gidiyor ekrandan. Böyle gözleri kısa kısa bakıyor kameraya terk edilen, "vay efendim hiç
mi sevmedin, yalanmış meğer o sözler, ben sevilmeyecek adam mıyım, böyle kadını bi daha zor bulursun." var alt metinde ki böyle acı sosuna bulanmış şarkıların bi kısmının vur patlasın çal oynasın ritimli oluşundaki ironiye aldırmadan kalkıp iki gerdan da kıvırıyorum, yalan yok hani.. Kimilerinde de böyle kasvetli bi rengi oluyor klibin, adamceğiz boş sokaklarda ağır aksak yürürken nakarattan giriyor vurucu cümleler, bi sigara daha yakıyoruz, zaten yakacağız da işte adamın yalnızlığı, kamera açısı, keman tınısı da bahanesi olmuyor değil hani. Şimdilerde aynı sohbetleri ediyoruz farklı bünyelerle, kat kat sarmalıyoruz gerçekliğimizi, eğiliriz de dekolteden es kaza ruhumuz frikik verir diye bir elimiz hep göğüs hizamızda "eyvallah" dercesine hazır ola geçiyor hafif sallandığında bile bedenlerimiz. Bazen de bizi bize anlatıyor karşıdaki, aman gözlerimiz bi fal taşı gibi açılıyor, bi yandan kınıyoruz. "Böyle insanlar var mı ya, inanmıyorum ne acaiplik vs." diye kendimizi oyundışı bırakmaya çalışıyoruz ve hepimizin içsesi eminim : " Hadi ordan sahtekar!" diye serzenişte bulunurken, yalancı bi kahkaka atıyoruz sesi bastırmak için. Benzer yalanları dilimize dolamış olmak kimi zaman, karşı tarafı dinleme zorunluluğunu kaldırıyor ortadan, güzel de oluyor, o an yoldan geçen adamın aceleyle koşuşuna, kadının telefonla konuşurken eş zamanlı olarak çantasından herhangi bir şey arama mücadelesine, bir çocuğun annesinin elinden kurtulup koşma isteğine odaklanmak bile daha keyifli olabiliyor çünkü.. İyi bir dinleyici değilim evet, bazen çok da konuşurum o da bir gerçek, e dedim ya baştan burnum düşse eğilip almam diye, sana mı nezaket göstereceğim sevgili konuşmacı? Şimdilerde hep aynı cümlelerle seviyoruz(muyuz?) birbirimizi ve "bizim zamanımızda" diye başlıyor söylemlerimiz ve evet yaşlanıyoruz.. Şimdilerde baharın kucağında tatlı bir huzurla uzanıyoruz bir hamakta, bi kelebek gelip konuveriyor burnumuza.. O zaman salt saf bir gülümsemeyle rüyaya dalıyoruz, zihnimizde çok sevdiğimiz şairin dizeleri oynaşırken, aşka dokunuyoruz parmak uçlarımızla, uyanıyoruz sonra.. Şimdilerde yaşıyoruz..  

 An itibariyle fonda "Yeni Türkü_ Maskeli Balo" çalmakta..