Biz üç kişiydik: yoğurt, ben, süzme

Dün bi hevesle taktım çantamı koluma pazarın yolunu tuttum karıştım kalabalığın arasına. Çocuğunu, eltisini, yengesini kapan gelmiş pazar meydanına. Ellerinde büyük büyük cüzdanlar kıyasıya pazarlık hali. Bi yandan fonda şöyle bağrış çağrışlar duyulmakta ki pek keyifli, pek yaratıcı: "Gel abla böyle fiyata yok böyle fiyakalı çanta!!" " 2 liraya penye abla geel, giymezsen yer bezi yap." Kalabalıkta birbirini iten kadınların arasına sıkışıp tezgaha bakmaya yelteniyorum ama ne mümkün! İttikçe itiyorlar. Üstüne bi de kavrulmuş soğan,ter kokusu da uzaklaştırıcı silah misali burnuma hücumda. Yılmıyorum.Elimi şansa uzatıp bişi çekmeye çalışıyorum aradan hani giymezsem yer bezi yaparım hesabı. Hemen yanıbaşımdaki şişman teyze çekip alıyor elimden. Pazar maceramı bu yenilgiyle bitirecek değilim ya ilerliyorum.Böyle köy yumurtasıdır efenim yağdır, yoğurttur satan abinin önünde duruveriyorum. Mis gibi süzme yoğurdu tattıktan sonra hemen alıyorum tabi. Kahvaltıda ekmeğin üstüne sürer sürer yerim napimm penyeyi diye avutuyorum kendimi.
Öyle sağa sola amaçsız bakındıktan ve ikizlere takkeci abiyle koyu bi sohbetten sonra alıp başımı gidiyorum eve. İlk iş aldığım süzme yoğurdumu bi kaba yerleştirmek. Hani küçük şeylerden mutlu olma felsefesi var ya ben sanırım çok abarttım bu mevzuyu. Arkadaşım gelirgelmez çocuklar gibi şen edalarla dolabı açıp süzme yoğurdumdan tatsın diye yoğurt kabını tam göz hizasında mucizevi bi icat gösterecekmişçesine "da da da taam" diye açıyorum. Sulanmış! Süzme yoğurdum bildiğin cacık olmuş. Eee bozuluyorum haliyle. Kapatıyorum kapağı bi hüzünle.
Gece vakti acıkıyoruz ( sonu ne olacak bu işin ?!) Tepsiye dizdiğim peynir, zeytin ve salam kardeşlerin yanına yoğurdumu da koyuyorum. Yahu karıştırıyorum sallıyorum, suyunu gidip döküyorum yok arkadaş, bildiğin cacık olmuş süzme yoğrudum!! Ekmeğe sürmeye çalışıyorum dökülüp saçılıyo falan. Sinirlerim hayli geriliyor haliyle. Söylene söylene geziyorum evde" yok ben o adamı gidip bulurum ama böyle süzme yoğurt mu olur yaa! "diye. O moral bozukluğuyla abimin yeni aldığı büyücek monitöründeki film keyfi teklifini kabul etsem de uykuya yenik düşüyorum oracıkta. "Yok yook erkek milletine güvenende kabahat! bak yoğurtçusu bile kandırdı uleyn beni" fikrinin musallat olduğu rüyalar bile görmüşümdür de hatırlamıyorum. Abimin alnıma parnağını vura vura "uyudun mu dodi" sorularıyla yeşil hatunun uyanmasıyla yatağımıza gidiyoruz ki hala içimde bi hınç bi sinir..
Öylece uyuyorum, öylece uyanıyorum..Günaydın çiçek, böcek, evren falan filan derken kafama balyoz iniyor! Süzme yoğurt ! Çoktan ayran olmuştur kılıksız! Kahvaltı sofrasına koyuyorum kendisini. Kapağını açıyorum isteksizce. O bana bakıyor ben ona.. Onu ilk gördüğüm anı hatırlıyorum. Bembeyaz bir tereyağı gibi.. susuz.. mağrur ve gururluydu o an. Sonra noldu ? Baktı artık birbirimize aitiz, saldı suyu, önce caccık oldu sonra ayran. Bu kadar kolay oldu işte ! Daha ne uğraşacaktı kendini sevdirmeye !Bu hazin aşk hikayesine üçüncü bir el karıştığını nerden bilirdik ah ah eyvah ki ne eyvah ! Her şey yanlış anlamamdan ibaretmiş. Oysa sadıkmış aşkımıza süzme, tüm süzmelik bendeymiş ah ah ! Sır perdesi babamın "yoğurdun masada ne işi var?" temalı sorusuyla aralandı.( kimseler yoğurt yemez kahvaltıda) Buğulu gözlerimle babama dönüp "dün aldım ya hani, süzme yoğurt, sulandı ama.." diyorum suçlu suçlu. Gülüyor babam. Buzdolabını açıp aynı saklama kabının bir küçük boyunu göz hizamda tutup, gelip masaya koyuyor. Süzme yoğurdum ! Sulanmamış, tam ekmeğe sürmelik ah nasıl gururlu ve beyaz. Nasıl haksızlık ettim ona, nasıl da sululukla itham ettim onu ! Annem ve yeşil hatun ekmeklerine iştahla sürerken süzmeyi " kekik de pek yakışır buna, kırmızı biber, baharat" diyorlardı bir ağızdan. Ses gitgide uzaklaştı. İç sesimi duyuyordum sadece: Asıl süzme ben miydim ne? :)